O rzeczach, które wydają się mówić i patrzeć na nas

O bezgraniczny, o niewyczerpany, o niewysłowiony świecie form... Czesław Miłosz.

Wojciech Roskosz, podobnie jak Robert Rauschenberg, uważa najwyraźniej, że „para skarpetek nadaje się do tworzenia obrazu nie mniej niż drewno, gwoździe, terpentyna, olej i tkanina”. Z jego ram wyłaniają się, wypełzają, próbują się wydostać: nadpalone drewno, światłowody, skorodowana, metalowa siatka. Zapewne pytają odbiorcę: czym jestem naprawdę? Czy tylko resztką po czymś ważniejszym, pierwotnym, czy może raczej samą istotą rzeczy, pozostającej w cyklu przemian i przeróbek, narzędziem artysty, który w ten sposób pozwala nam dotknąć prawdy.